וְהָאָרֶץ הָיְתָה תֹהוּ וָבֹהוּ וְחֹשֶׁךְ עַל-פְּנֵי תְהוֹם וְרוּחַ אֱלֹהִים מְרַחֶפֶת עַל-פְּנֵי הַמָּיִם. ג וַיֹּאמֶר אֱלֹהִים יְהִי אוֹר וַיְהִי-אוֹר. ד וַיַּרְא אֱלֹהִים אֶת-הָאוֹר כִּי-טוֹב וַיַּבְדֵּל אֱלֹהִים בֵּין הָאוֹר וּבֵין הַחֹשֶׁךְ. ה וַיִּקְרָא אֱלֹהִים לָאוֹר יוֹם וְלַחֹשֶׁךְ קָרָא לָיְלָה וַיְהִי-עֶרֶב וַיְהִי-בֹקֶר יוֹם אֶחָד
De wolken in Holland zijn wereldberoemd sinds onze kunstenaars het gefilterde licht op hun werk lieten schijnen. Voor mij is het vangen van het licht net zo inspirerend. Het maakt niet uit waar ter wereld ik ben. Ik zou minder vaak buiten de grenzen gaan als er meer wolken waren en minder druilerige grijze luchten. Erit Lux. Er zij licht. In den beginne was er geen woord. Er was een beeld en er ontstond een verhaal. In die volgorde.
Hockney en de perfecte V
Vier jaar geleden bezocht ik in januari 2013 in Koln een overzichtstentoonstelling van David Hockney, de meester van het breedbeeld. Er hing een tekening die diepe indruk op mij maakte. De tekening verbeeldde op kinderlijk geniale wijze zijn filosofie van het perspectief. Ik werd erdoor gegrepen.
Hockney draait het perspectief van de statische kijker 360 graden om. De kijker wordt mobiel. Vooral de schilderijen van het Engelse landschap getuigden van The Bigger Picture. De kijker ziet de omgeving in de vorm van een V (🔻), waarin de oneindigheid uit de hemel in een trechter stroomt. De V van Vie. In de klassieke visie ziet de kijker de wereld in een omgekeerde V (🔺), wat een beperkt perspectief oplevert. Een beeld van eindigheid, waarvan de dubbele omgekeerde V (🔺 🔺) de letter M vormt, die de beginletter is van Mort.
De perfecte V wordt een wiebertje
In een omgekeerde V dalen uit de hemel lichtstralen neer op de Yangtze en de omliggende akkers die net zo geel kleuren als bij ons de koolzaadvelden. In de vroege ochtend besef ik dat er op deze tijdloze plek een dialoog is tussen de verschillende V's. Niet of-of maar en-en. Het V-perspectief van Hockney is in minder dan een seconde een rechtopstaand wiebertje 🔶 geworden.
De wolken in Holland zijn wereldberoemd sinds onze kunstenaars het gefilterde licht op hun werk lieten schijnen. Voor mij is het vangen van het licht net zo inspirerend. Het maakt niet uit waar ter wereld ik ben. Ik zou minder vaak buiten de grenzen gaan als er meer wolken waren en minder druilerige grijze luchten. Erit Lux. Er zij licht. In den beginne was er geen woord. Er was een beeld en er ontstond een verhaal. In die volgorde.
Hockney en de perfecte V
Vier jaar geleden bezocht ik in januari 2013 in Koln een overzichtstentoonstelling van David Hockney, de meester van het breedbeeld. Er hing een tekening die diepe indruk op mij maakte. De tekening verbeeldde op kinderlijk geniale wijze zijn filosofie van het perspectief. Ik werd erdoor gegrepen.
Hockney draait het perspectief van de statische kijker 360 graden om. De kijker wordt mobiel. Vooral de schilderijen van het Engelse landschap getuigden van The Bigger Picture. De kijker ziet de omgeving in de vorm van een V (🔻), waarin de oneindigheid uit de hemel in een trechter stroomt. De V van Vie. In de klassieke visie ziet de kijker de wereld in een omgekeerde V (🔺), wat een beperkt perspectief oplevert. Een beeld van eindigheid, waarvan de dubbele omgekeerde V (🔺 🔺) de letter M vormt, die de beginletter is van Mort.
De perfecte V wordt een wiebertje
In een omgekeerde V dalen uit de hemel lichtstralen neer op de Yangtze en de omliggende akkers die net zo geel kleuren als bij ons de koolzaadvelden. In de vroege ochtend besef ik dat er op deze tijdloze plek een dialoog is tussen de verschillende V's. Niet of-of maar en-en. Het V-perspectief van Hockney is in minder dan een seconde een rechtopstaand wiebertje 🔶 geworden.
